Chyba najlepszy film jaki oglądałam. Kompletnie nie spodziewałam się... niczego. A myślałam że jestem super domyślna i wszystkich umiem przechytrzyć. (No OK, przewidziałam uczucie między Douglasem a bohaterką, ale to w sumie domysły na tak żałosnym poziomie w porównaniu do całego filmu, że aż żal się przyznawać).

Nie będę się rozpisywać, bo nie mam nic nowego do dodania, ale muszę napisać jedno.
Zabijają mnie komentarze w stylu "ale jak on mógł nie strzelić w mordę swojemu bratu. przez to zakończenie jest nierzeczywiste".
WTF!!! Kto w takiej sytuacji chciałby zemścić się na bracie? Naprawdę trzeba być osobą emocjonalnie niezwiązaną z nikim na właściwym poziomie, żeby wpaść na taki pomysł... albo dobra, poniosło mnie. Sama nie wykazałam się empatią. OK, można być wściekłym i nienawidzić brata za taką grę, rozumiem, są różni ludzie.
Ale "nierzeczywiste zakonczenie"? Budzisz się z najbardziej przerażającego koszmaru sennego, jaki w ogóle można sobie wyobrazić. Okazuje się, że wszystko, co złe, było tylko farsą. No do cholery ja ryczałabym ze szczęścia jeszcze dwa dni i tuliła brata chyba tydzień. Szczególnie gdybym wcześniej była taką nieczułą s***, jak Douglas przed Grą. W trakcie Gry zainteresował się nawet własnym ojcem, o którego wcześniej nigdy nie pytał, śmiem nawet twierdzić, choć może to nadinterpretacja, że lot z budynku pozwolił mu przepracować (zapoczątkować proces przepracowania) traumę z dzieciństwa.

Wiadomo, taka Gra to szalona sprawa, ale jakbym miała 60 milionów na koncie w Szwajcarii, to myślę, że miałabym trochę inne postrzeganie pojęcia "szalona".

Mistrz. Po prostu mistrz.