Trochę wolno się rozkręcał, ale później było lepiej. Wszystkie nieścisłości da się wyjaśnić, najgorzej z zakończeniem.
Myślę, że lepiej byłoby gdyby skończyło się na jego skoku. Bo nikt po próbie samobójczej, zabójstwie brata i wszystkich tych akcjach, które przeżył nie podziękowałby za taki prezent urodzinowy. Rozumiem ulgę, radość, że to się już skończyło, niemniej jednak on nie był nawet odrobinę zły. Na jego miejscu wyniesliby mnie w kaftanie albo czarnym worku. Gdyby naprawdę się zabił byłby to niezły film psychologiczny. Brat miał dobre chęci, ale nie wypaliło. To byłoby głębsze i realniejsze, bo chociaż potrafię przymknąć oko na wiele to ciężko mi sobie wyobrazić, że oni nie popełnili ani jednego błędu. Gdyby to była grupowa gra w szachy - okej. Byłby czas do namysłu, spokój i opanowanie. Ale w takich emocjach, skomplikowanych gierkach naprawdę nikt z tych wszystkich osób nie popełnił błędu? Zdecydowanie realniej wyszłoby gdyby ktoś naprawdę spaprał sprawę z pistoletem. Ba, kupiłabym to nawet gdyby okazało się żartem, ale on by się choć trochę wkurzył, zemdlal czy cokolwiek. Nie jestem w stanie uwierzyć, że po takich przejściach on zrobił "a, no spoko, to co? Toast za mój wielki skok?". Odrobinę za wiele.
No i dochodzi druga kwestia. Moment kiedy facet na koniec mówi "może Pan zatrzymac długopis" skłonił mnie do przemyślenia czy gra na pewno się skończyła. Jego brat mówił, że kiedy już myślisz że gra się kończy, oni udowadniają że wcale tak nie jest. A dziewczyna na koniec zaprosiła go na kawę na lotnisko. Trochę podejrzane. Mogła zostać na imprezie, gra w Australii zaczynała się dopiero za tydzień, a skoro jej firma potrafi robić tskie rzeczy mogłaby ogarnąć samolot na 30 min później. A tutaj ona go zabiera samego, na lotnisko. Tą teorie psuje mi jedynie fakt, że dostali rachunek za grę. Chociaż z drugiej strony nie widzieliśmy dokładnie co tam było. Może podpis stanowił zgodę na kontynuację gry, może żaden z nich tego nie wiedział.
Przemknęła mi też teoria o chorobie psychicznej. W momencie kiedy znalazł zdjęcia i narkotyki, później na sam koniec kiedy okazało się że to jego 48 urodziny. Pomyślałam, że zwyczajnie zwariował z samotności albo miał jakąś odmianę schizofrenii w genach po ojcu.
Jeden z użytkowników pisał również o tym, że jego ojciec też brał udział w grze ale w jego wypadku to nie wypaliło. Myślę, że to niezły trop. Tutaj nauczeni błędami z przeszłości dopracowali moment ze skokiem.
Film przez sam fakt tego, że ludzie zastanawiają się nad wątkami jest genialny. Bo daje człowiekowi kopa do analizowania wszystkiego krok po kroku. Domysły, teorie czy jego ojciec też brał udział w grze, czy gra naprawdę się skończyła, czy to wszystko działo się naprawdę, czy może był zwyczajnie na coś chory, a cała gra była iluzją. Na każdą z nich jest chociaż jeden argument i to pokazuje jakim ten film jest arcydziełem. Jedyne co go psuje to brak porządnego lewego prostego dla pierwszej osoby, która się nawinęła czy okazanie jakichkolwiek negatywnych emocji pod sam koniec. Jasne, z perspektywy czasu pewnie podziękowałby każdemu z osobna ale kilka sekund po próbie samobójczej? No way, dlatego dałabym 9.
Ale biorąc pod uwagę okrucieństwo całej gry mam ochotę znizyc do 8 albi i nawet 7. Ja rozumiem, że facet potrzebował impulsu, ale cholera, czy to już nie przesada? Niektórym wystarczy powiedzieć, przy innych trzeba się nameczyc, ale żeby gościa doprowadzać na skraj obłędu? Jego własny brat zrobił mu z życia piekło, ciężko mi to podciągnąć pod chęć pomocy. Psycholog, konfiskata pieniędzy, zdjęcia ojca i awantura okej, ale oni z normalnego faceta, upartego dupka, ale jednak w miarę normalnego zrobili gościa który wpadł z bronią w tłum ludzi i groził nią facetowi z dziećmi(!). Im dłużej myślę o tym filmie tym bardziej mam wrażenie, że zakończenie z mafia, która chciała go okraść jest mniej efektywne ale w pewien sposób lepsze. Bo myślę, że gdybym cudem nie zwariowała i nie wyrżnęła w pień wszystkich na przyjęciu to po prostu wyszłabym stamtąd w cholerę i nigdy więcej nie wróciła. Ten film to sadystyczna wersja Opowieści Wigilijnej, która nawiasem mówiąc pokazuje, że da się otworzyć komuś oczy bez robienia sieczki, wydawania milionów i zmieniania czyjegoś życia w jedno wielkie kłamstwo i walkę.
Wybaczcie jeśli wypowiedź jest nieskładna, jestem świeżo po filmie i ciągle coś nowego przychodzi mi do głowy. Myślę, że narazie zostawię film bez oceny, bo szkoda mi krzywdzić go marną 6 czy 7, przez to że skłonił mnie do tworzenia nawet bezsensownych teorii, ale z drugiej strony ta gra była naprawdę chora, a reakcja głównego bohatera na koniec nierealna.
Myślę, że pomogłaby mi dyskusja z kimś, więc jeśli znajdzie się chętny osobnik to śmiało. ;>